در رویکرد خود به بازیگری کودکانه رفتار کنید، و به زودی از کاری که انجام می‌دهید، لذت بیشتری خواهید برد و بازی بسیار بهتری خواهید شد. در زیر مواردی در اثبات این ادعا برای بازیگران ذکر کرده ام:

1-بچه ها برای همه چیز گریه می کنند.

اگر کودک گرسنه باشد یا خودش را خراب کرده باشد یا چیزی بر سر راهش باشد و… شروع می کند به گریه کردن. کودک از احساسات خودش برای رسیدن به خواسته هایش استفاده می کند. برای کودک مهم نیست شما چقدر پول در کیف پولتان است او آن عروسک پلنگ صورتی را میخواهد. این حرف ها حالیش نیست!!! این کار غریزی کودک است که میداند گریه کند اگر میخواهد به خواسته هایش برسد یا مشکلی دارد.

به عنوان بازیگر باید این دسترسی بدون تقلب به احساسات را از کودک بیاموزید. کودک مثل بزرگسالان دیگر خودش محدود نمی کند( خودسانسوری ممنوع!!) این چیزی است که انگار دوباره باید آن را تمرین کنید. شما با بزرگ شدن فرصت بروز احساسات صادقانه را به خودتان نمی دهید و همواره خودتان را کنترل می کنید. دست از کنترل کردن بردارید. بگذارید احساسات ناب بیاید!!!

2-بچه ها منطقی نیستند!!!

 تصورش را بکنید که یک دختر کوچولوی ناز با در حال دویدن است. از او بپرسید گوگولی جان. برای چی داری می دوی؟! احتمالا به شما نگاهی می کند و لبخندی می زند و به دویدنش ادامه میدهد. او جوابی برای این سوال مسخره شما ندارد!!! بچه ها به کاری که انجام می دهند فکر نمی کنند. اگر از یک دسته بچه بخواهید وانمود کنند که در یک کشتی دزدان دریایی هستند، آن کشتی را می سازند و سپس روی آن زندگی می کنند و آن را باور خواهند کرد.

بازیگری به معنای درست یا غلط انجام دادن نیست. بازیگری یعنی استفاده از هر چیزی که دارید و متعهد شدن به هر کاری که انجام می دهید. اگر این کار را انجام دهید، هرگز نمی توانید اشتباه کنید. پس هنگام بازی کردن نیاز نیست فکر کنید که دارید چه می کنید. نگران اشتباه کردن نباشید. جاست دو ایت!!!

3-بچه ها بهترین کار خود را انجام می دهند.

وقتی صحبت از فعالیت های بازی خیالی به میان می آید، بچه ها خیلی تلاش می کنند. آنها می دانند که برای تفریح، باید در هر کاری که انجام می دهند غرق شوند. اگر در حال بازی پلیس و دزد باشند، به آن بازی تعهد کامل دارند. پلیس ها با غرور به دنبال گرفتن دزدها هستند و دزدها تمام تلاش خودشان را برای فرار می کنند!!

 مشکل بزرگسالان این است که تا زمانی که تصمیم نگیرند که یک چیز را دوست داشته باشند و به آن متعهد شوند، تلاشی برای آن نمی کنند. و همچنین برای بزرگسالان سخت است که کاری را که به نحو احسن انجام نمی دهند را دوست داشته باشند.

 به عنوان بازیگر یاد بگیرید متعهد بمانید و در کارتان غرق شوید و هر کاری که می کنید به آن متعهد بمانید و آن را به بهترین شکل ممکن انجام دهید ( در حالی که دوستش ندارید)  برای مثال: شما عاشق حیوانات هستید. باید نقش یک شکارچی که حیوانات را شکار می کند و کباب می کند و میخورد را با تعهد کامل بازی کنید!!!

4-بچه ها از شنیده شدن نمی ترسند.

وقتی بچه ها به حال خودشان رها می شوند، سر و صدای زیادی می کنند. باید به آنها گفت که همیشه ساکت باشند. این به این دلیل است که آنها فقط با صدایی که برای کاری که انجام می‌دهند مناسب است، صحبت می کنند!!!

یکی از بزرگترین مشکلات بازیگران (به خصوص زمانی که شروع به کار می کنند ) این است که اغلب صدایشان شنیده نمی شوند. آن بازیگران یا خیلی آهسته صحبت می کنند که صدایشان را نمی شنویم یا آنقدر سریع صحبت می کنند( زیرا عصبی هستند )که درک آنچه می گویند غیرممکن است. اگر مردم نتوانند حرف شما را  بشنوند و متوجه شوند، تحت هیچ شرایطی نمی‌توانید بازیگر شوید!!

5-به بچه ها باید گفت :  بازی بس است!!

 بچه ها هرگز بازی را متوقف نمی کنند مگر اینکه ما مجبورشان کنیم که تمامش کنند. اگر به آنها اجازه بدهیم دوست دارند در همه حال بازی کنند و از بازی کردن هیچ زمان خسته نمی شوند( مگر اینکه انرژی بدن شان تمام شود و بی هوش شوند). آنها خلاق بودن و تفریح ​​را هدف نهایی خود می دانند. آنها فقط به فکر لذت بردن از لحظه ای هستند که در آن هستند. آنها نگران آینده نیستند و به گذشته فکر نمی کنند.

بازیگران به ندرت هنر بازیگری خود را آنقدر تمرین می کنند که واقعاً در آن مهارت داشته باشند، زیرا آن را به عنوان یک کار قلمداد می کنند که باید انجام شود و در زمان های خاصی هم باید انجام شود. به عنوان بازیگر از کودکان یاد بگیرید و بازیگری را به عنوان بازی ببینید و همواره بازی کنید و کیف کنید!! تصور کنید الان که دارید این مقاله را می خوانید من ( آبان) گوشه ای ایستاده ام و به شما چشمک میزنم. پاسخ نمی دهید!!؟ ( فحش ندهید)

6- بچه ها درگیر تجهیزات نیستند!!

بچه ها کلیت بازی را می بینند. وقتی زمان بازی است، آنها روی بازی تمرکز می کنند، نه اینکه بهترین تجهیزات را داشته باشند. آنها نگران آب و هوا یا رنگ لباس خود نیستند یا اینکه دوستشان کفش های زیباتری نسبت به آنها دارند. آنها فقط روی انجام این کاری که انجام می دهند تمرکز می کنند.

بزرگسالان شروع به نگرانی در مورد چیزهایی می کنند که بسیار جزیی هستند ولی می تواند تاثیر زیادی در شیوه کار و نتیجه کار آنها داشته باشد زیرا آنها به خود اجازه داده اند توسط رسانه ها و همسالان خود متقاعد شوند که داشتن تجهیزات مناسب، پوشیدن لباس های رنگی مناسب بسیار مهم است و در غیر این صورت به نوعی نمی توانند بازی را انجام دهند.

به عنوان بازیگر بدانید این همه در ذهن شماست. از سر خود خارج شوید و وارد بازی … یا صحنه شوید.  بازیگران باید بدانند که درگیر جزییات بی اهمیت و حرف های بی اهمیت دیگران نشوند!!!

در پایان بازیگران عزیز… اگر نکته تکمیلی در مورد یادگیری بازیگری از کودکان دارین و یا نظری دارین که کمک میکنه 84 فرزند سالم تحویل جامعه داد ، باهامون در میون بذارین.