بازیگری بازیگری است (acting is acting) اما تفاوت هایی بین بازیگری فیلم و بازیگری تئاتر وجود دارد ،  هر کاری را که شما برای صحنه(بازیگری تئاتر) انجام می دهید ، باید برعکس آن را برای بازیگری فیلم را انجام دهید!!!

در صحنه می توانید وانمود کنید که اتفاقی افتاده است ، اما در مقابل دوربین باید این اتفاق را تجربه کنید. به جای بیان بیرونی برای صحنه ، باید فیلم را درونی کنید. برای اینکه واقع گرایانه باشید ، به جای اغراق ، باید ساده سازی کنید. و به جای دانستن تک تک خط ها و دانستن چیزی که می خواهید بگویید ، باید بدانید که چه چیزی را می خواهید بگویید ، سپس آن را فراموش کنید زیرا در واقعیت ، مردم همیشه نمی دانند دقیقاً چه می گویند. بعضی اوقات مجبور هستند برای بیان کلمات صحیح فکر کنند یا گیر کنند. این ظرافت از لحاظ افزودن باورپذیری و واقع گرایی بر روی پرده سینما کاربرد دارد.

1-صدا و بیان

یک تفاوت بازیگری تئاتر و سینما ، ارتباطی با فاصله دارد. در فیلم ، بازیگر مقابل شما  در فاصله چند پا با شماست ، بنابراین شما به راحتی با او صحبت می کنید مثل اینکه هیچ کس گوش نمی دهد. شما در حال بحث خصوصی هستید. و تمام دیالوگ های شما حتی صدای نفس هایتان توسط  ابزارهای پیشرفته صدابرداری ضبط می شوند.

ولی در تئاتر این چنین نیست و بازیگر تئاتر باید دیالوگش را به طریقی بگوید که ردیف آخر سالن هم بشنوند و بازیگر تئاتر نیازمند است بر روی برد صدای خودش کار کند.

2-زبان بدن

در هنگام بازی در مقابل تماشاگر شما نمی توانید برای نشان دادن احساس غم و اندوه فقط اشک در چشمانتان حلقه بزند.چون فقط ردیف اول متوجه این موضوع می شوند و باید از زبان بدن خودتان بیشتر استفاده کنید و اصطلاحا غلو شده بازی کنید.به طوری که تماشاگری که در ردیف آخر نشسته است هم متوجه حالات بازیگر گردد. ولی در فیلم شما باید مواظب باشید از بازی غلو شده  و زبان بدن خیلی گسترده ،دوری کنید.

دوربین با گرفتن یک کلوزآپ از شما حس غم شما را به سادگی منتقل می کند و شما باید بر روی درونی کردن حس هایتان تمرکز کنید. بازیگری تئاتر بازی نشانه هاست و بازیگری فیلم بازی طبیعت گراست.اگر در فیلم متوجه بازی کردن بازیگری شدید، آن بازیگر اشتباهی مرتکب شده است و این یک تفاوت بازیگری تئاتر و سینما است که بسیار اهمیت دارد.

3-تمرین

دیگر تفاوت بازیگری تئاتر و سینما این است که تئاتر زنده است و همه چیز در زمان واقعی رخ می دهد. در بازیگری تئاتر شما باید ماه ها تمرین کنید و تمام خطوط نمایشنامه را از حفظ باشید. اگر بازیگری دیالوگش را فراموش کند نمی تواند کات دهد و از نو شروع کند و بازیگر تئاتر باید بر روی بداهه گویی اش کار کند ولی برای بازیگر فیلم این چنین نیست.شما می توانید برای هر پلان به خطوط فیلمنامه رجوع کنید و اصولا در سینما جلسات تمرینی کمتری داریم و اگر اشتباهی رخ دهد و کارگردان  دوباره برداشت می گیرد و با برداشت های متعدد به مدنظر خودش می رسد.

4- کارگردانی

کارگردانان تئاتر بازیگران را کارگردانی می کنند. آنها در طول هفته های طولانی ساعت های زیادی را در حال کار با بازیگران خود  صرف می کنند. در اکثر موارد ، این کارگردان است که بازیگران را برای تولید صحنه ای آماده می کند ، بنابراین آنها  برای ساختن شخصیت از نزدیک با  بازیگرهمکاری می کنند. و از شروع تمرینات تا اجرای پایانی در کنار بازیگر هستند.

آنها صحنه ها را تجزیه می کنند و کاراکترها را برای بازیگران تحلیل می کنند که در هر صحنه چه احساسی باید انجام دهند یا چه کاری انجام می دهند تا دقیقاً آنچه را که باید درک شود به مخاطب انتقال یابد.از طریق کارگردانی تئاتر است که به بسیاری از بازیگران آموزش داده می شود که چگونه عمل کنند. آنها ماهها مورد نقد و بررسی قرار گرفته اند تا بهترین عملکرد را داشته باشند.

در فیلم چنین نیست. این نیز تفاوت بازیگری تئاتر و سینما است. کارگردانان فیلم صحنه را کارگردانی می کنند ، نه بازیگران. در بسیاری از موارد ، بازیگردان ، بازیگران را هدایت می کند و یا اینجنت هر بازیگر. کارگردانان فیلم اعتماد دارند که بازیگران حرفه ای هستند و نیازی به مربیگری ندارند. در فیلم وقت طلاست. در یک روز مشخص ، یک مکان مشخص برای ساعت ها اجاره می شود و یک کارگردان باید تا آنجا که ممکن است فیلمبرداری را در همان زمان مشخص انجام دهد.

آنها نمی توانند ساعت ها در صحنه ها بمانند . یک کارگردان فیلم به بازیگری احتیاج دارد که کاملاً بتواند خود را کارگردانی کند ، به درستی بازی کند و جلوی دوربین و در مرزهای قاب بماند و کارش را بلد باشد.

5-جهت نگاه و سایر شخصیت ها

در تئاتر بازیگر با شخصیت های دیگر تعامل دارد. آنها در صحنه چهره به چهره هستند و مستقیم یا غیرمستقیم از یکدیگر بازی می گیرند. بازیگران تحریک و انرژی خود را از شریک صحنه خود در محل دریافت می کنند. آنها سحر و جادو را در زمان واقعی ، درست پیش چشم مخاطب ، ایجاد می کنند.

این همیشه در فیلم اتفاق نمی افتد. درفیلم  گاهی اوقات یک بازیگر باید بتواند بخشی از گفتگوی خود را به تنهایی فیلمبرداری کند. این اتفاق به دلایل مختلف رخ می دهد. شاید بازیگر مقابل  شما در آن روز برای فیلمبرداری در دسترس نباشد. شاید صحنه در داخل یک اتومبیل اسپرت دو نفره اتفاق بیفتد و فیلمبردار مجبور است خود را در صندلی کنار شما قرار دهد تا صحنه های شما را بگیرد. وقتی این اتفاق بیفتد ، شما هیچ کس را برای بازی کردن و تحریک مستقیم ندارید.

بارها دیده شده است که بازیگران بی تجربه  این تفاوت بازیگری تئاتر و سینما را درک نکرده و نمی دانند هنگام تصویربرداری گفتگوی انفرادی باید کجا را نگاه کنند. و دیالوگ های خودشان را بدون انرژی می گویند .بازیگران واقعاً ماهر می دانند که شریک صحنه خود را در ذهن خود ایجاد کرده و نسبت به آن شخص نامرئی همانطور که در صورت واقعی هستند رفتار کنند.واقعاً لازم نیست شخصی را در مقابل خود داشته باشید ،می دانید چشم آنها کجا خواهد بود. به آنها نگاه کنید.

6-تداوم

دیگر تفاوت بازیگری تئاتر و سینما این است که وقتی بازیگر برای تئاتر بازی می کند ، در آغاز داستان شروع می شود و در پایان به پایان می رسد. همه چیز معمولاً به صورت خطی اتفاق می افتد. تمرین ممکن است به صورت تصادفی اتفاق بیفتد  اما ، به طور کلی ، تولید از ابتدا تا انتها اتفاق می افتد.

در فیلم این چنین نیست، به هر ترتیبی که مکان و برنامه همه بازیگران اجازه دهد اتفاق می افتد. صحنه هایی که بیشترین افراد در آنها وجود دارد ، به طور کلی فیلمبرداری می شود و آنها را از صحنه خارج می کنند و بازیگرانی که بیشترین صحنه را دارند بعد از آن فیلمبرداری خود را ادامه می دهند به همین دلیل فیلم ها هرگز به صورت خطی فیلمبرداری نمی شوند. ممکن است شما در روز اول فیلم برداری سکانس آخر فیلم را بازی کنید.

7- روابط بازیگران

دیگر تفاوت بازیگری تئاتر و سینما این است که بازیگران تئاترهفته های زیادی را در حال تمرین هستند ، یک رابطه طبیعی بین آنها ایجاد می شود. آنها در صحنه و خارج از همدیگر را می شناسند. آنها وقت دارند تا بر روی روابط شخصیت ها با هم کار کنند. بازیگران صحنه برای ساختن آشنایی وقت دارند که باعث می شود رابطه آنها برروی صحنه طبیعی جلوه کند ومخاطب آن را باور خواهد کرد زیرا واقعی است.

اما بازیگران فیلم ، در بیشتر مواقع ، فقط برای یک ساعت یا دو ساعت قبل از فیلمبرداری ، برای اولین بار با همدیگر دیدار می کنند. از دو بازیگر که فقط 45 دقیقه پیش با همدیگر ملاقات کردند ، خواسته می شود که صحنه عشق ورزی را انجام دهند. از بازیگرانی که حتی اسم یکدیگر را نمی شناسند ، انتظار می رود که از همدیگر نفرت باورنکردنی داشته و براساس آن رفتار کنند. به همین دلیل ، بسیار مهم است که یک بازیگر واقعاً خود درونی خود را بشناسد و افراد زیادی را در زندگی روزمره خود مطالعه کند.مطالعه دیگران  به شما کمک می کند تا بتوانید در زمانی مختصر روابط خود را  ایجاد کنید.

ادامه مقاله رو میتونی در قسمت دوم بخونی.

بازیگر عزیز، خوشحال میشیم نظرات خودتون رو در مورد تفاوت بازیگری تئاتر و سینما بامون درمیون بذارین.