ابتدایی‌ترین شكل بازیگری، تقلید است. این نوع بازیگری را بیشتر در بازیهای كودكانه مشاهده كرده‌‌ایم. كودك با تقلید از الگوهایی كه مورد پسند اوست، سعی در تكرار آنها دارد؛ اما تقلید در بازیگری به این معنی نیست كه بازیگر با الگوپردازی از طبیعت و زندگی اطراف خود بی‌هیچ افزوده‌ای به تكرار نعل به نعل آن بپردازد، بلكه تقلید در بازیگری؛ یعنی برداشت از الگوهای مختلف و تركیب آن با دریافتهایی كه بازیگر از نقش به دست آورده است؛ آن هم به شكلی خاص و منحصر‌‌به‌فرد. این تقلید، نه فقط بازیگر را مقلد نمی‌كند، بلكه از او یك بازیگر خلاق به وجود خواهد آورد.

در اینجا خوب است تعریفی از بازیگر مقلد داشته باشیم تا به مفهوم صحیحی از تقلید در بازیگری، دست پیدا كنیم. اگر بازیگری نتواند نقشی را خلق كند و فقط با تجربیات خود و دیگران، آن نقش را تكرار و بازی كند، بازیگر مقلد است و این بازیگر را نمی‌توان هنرمند نامید.شاید این نوع بازیگری چیزی شبیه بازی كودكانهٔ بزرگان باشد.

اصولا بازیگری به عنوان “هنر تقلیدی” توصیف می شود که وابسته به هنر عالی شعر است. با این حال ، در هفتاد یا هشتاد سال گذشته ، اشکال غالب آموزش بازیگران ، اهمیت تقلید و هنرهای مرتبط با تقلید را به حداقل رسانده  و یا حتی آن را انکار کرده است. لی استرابرگ : “بازیگر نیازی به تقلید از یک انسان ندارد.” “بازیگر خودش یک انسان است و می تواند از خودش خلق کند”

استانیسلاوسكی نیز در خصوص بازیگر مقلد چنین می‌گوید:
هنرپیشه مقلد در خلال صحنه‌های تمرین به احساسات نقش راه می‌یابد؛ در‌حالی‌كه در طول اجرای واقعی نمایش، فقط به‌طور غیر مستقیم؛ یعنی با تقلید تجربیات پیشین خود، این کار را انجام می دهد. چنین بازی‌ای ممكن است زیبا باشد؛ اما عمیق نیست. شكل در چنین بازی‌ای، مقدم‌تر بر محتواست. این بازی بیشتر بر روی بینایی و شنوایی تماشاگر تأثیر می‌گذارد تا بر روح او . وسایل چنین بازیگری برای بیان هیجانات عالی، بسیار سطحی یا بسیار نمایشی است؛ زیرا دقایق و اعماق احساسات آدمی به تمام روشهای تكنیكی بی‌اعتناست. این دقایق، زمانی كه هنرپیشه به احساسات نقش راه می‌یابد و بدانها تجسم خارجی می‌بخشد به مدد مستقیم سرشت هنرپیشه نیاز دارند. با این همه، ارائه نقش به گونه‌ای كه فقط با جریان احساسات راستین برانگیخته شده، باید به منزله هنر شناخته شود.

البته در اینجا استانیسلاوسكی بازیگر مقلد را به نوعی بازیگر كلیشه‌ای معرفی می‌كند، چنانچه ممكن است یك بازیگر، نقشی را خوب تجلی دهد و بعد از آن هر نقش دیگری را كه بر عهده می‌گیرد، تقلیدی از تجربیات سابق اوست. بازیگرانی وجود دارند كه فقط بازی بازیگران دیگر را تقلید می‌كنند؛ آن هم تقلیدی كه فقط تكرار یك بازی است. این نوع بازیگرها، تجربه و اندوخته‌ای از خود ندارند و همانند بازیگران كلیشه‌ای رفتار می‌كنند.

مصطفی اسكویی نیز از بازیگر مقل‍د این تعریف را دارد:
«بازیگر مقلد، كسی است كه در هیچ زمان و مكان، نمی‌تواند احساس شخصی خودش را با احساس نقش تلفیق كند»
بنا براین تعریف، بازیگر فقط زمانی می‌تواند نقشی را خلق كند كه لحظات آن را درك و احساس كند و در غیر این ‌صورت، بازی او سطحی می‌شود و دیگر زندگی در نقش نیست و همین باعث می‌شود كه باور را از تماشاگر سلب كند. «هدف هنر، انعكاس زندگی نیست و هنرمند تقلید نمی‌كند، بلكه می‌آفریند»

در مورد بازیگری مدرن ، “تقلید” با کلماتی مانند “کپی” ، “جایگزین” ، و حتی “جعلی” همراه شده است. اما باید قبول کنیم  رفتارهای مارلون براندو و مرلین مونرو توسط سایر بازیگران به روشی کم و بیش لطیف تقلید شده است. شاید در ایران در سال های اخیر این اتفاق مشابه برای بازی های نوید محمد زاده افتاده باشد.

تقلید برای بازیگر در ابتدای راه تقبیح نمی شود و برای بازیگر تازه کار مفید نیز هست.شاید بتوان گفت تقلید در واقع پنجره دیگری را برای ساخت شخصیت به بازیگر ارائه  می دهد. تقلید در هنر یک سنت طولانی و نجیب دارد. اما گاهی اشتباه فهمیده می شود ، به ویژه به این دلیل که ما  به شخصیت و اصالت می پردازیم. اما همه هنرمندان با تقلید از هنرمندانی که از قبل به سبک خاص و تحسین شده خود رسیده اند، شروع می کنند. نگاه کنید که افراد زیادی از مارلون براندو و جیمز دین تقلید می کنند.

در مورد تقلید و ارتباط آن با بازی برونگرا ذکر این نکته خالی از لطف نیست که اکثر هنرجویان بازیگری گمان می کنند که در بازیگری به سبک متد از درون به بیرون کار می کنند ، یعنی شما زندگی درونی خود را پرورش می دهید و سپس به آن اجازه می دهید تا پایه و اساس عملکرد شما باشد. اما شما می توانید از بیرون به درون نیز کار کنید مانند ساخت یک بشکه. بشکه ای که ابتدا باید پوسته آن ساخته شود و سپس توسط احساس پر گردد. بازیگران کلاسیک صحنه بریتانیا قبلاً  این  کار را می کردند ، مثلاً لارنس الیویه.

تقلید در ابتدای راه می تواند به شما کمک کند تا به قسمتهای پنهان خود برسید  و سبک شخصی خود در بازیگری را بیابید.این به شما در جنبه های مختلف ساخت شخصیت کمک می کند.با تقلید از یک عمل جسمی مانند راه رفتن ، طیف کاملی از احساسات را در درون شما به وجود خواهد آورد.البته به عنوان بازیگر این نکته را باید بدانید که در مرحله تقلید نمانید و در واقع تقلید پلی باشد برای رسیدن به خلاقیت.

خلاصه مقاله:

ابتدایی‌ترین شكل بازیگری، تقلید است.اما تقلید در بازیگری به این معنی نیست كه بازیگر با الگوپردازی از طبیعت و زندگی اطراف خود بی‌هیچ افزوده‌ای به تكرار نعل به نعل آن بپردازد، بلكه تقلید در بازیگری؛ یعنی برداشت از الگوهای مختلف و تركیب آن با دریافتهایی كه بازیگر از نقش به دست آورده است؛ آن هم به شكلی خاص و منحصر‌‌به‌فرد.

اگر بازیگری نتواند نقشی را خلق كند و فقط با تجربیات خود و دیگران، آن نقش را تكرار و بازی كند، بازیگر مقلد است.تقلید برای بازیگر در ابتدای راه تقبیح نمی شود و برای بازیگر تازه کار مفید نیز هست.شاید بتوان گفت تقلید در واقع پنجره دیگری را برای ساخت شخصیت به بازیگر ارائه  می دهد

بازیگر و هنرمند عزیز، خوشحال میشیم نظر، انتقاد، حرف، حدیث، بحث، نق و دعوایی داری بمون بگی.